تن های تنها...

 از یک جایی به بعد دستت به یک ماجراهایی آلوده است. تنت بیشتر. خب آدمیست دیگر. اتفاقی که سر در نمی آورد از زهدان مادرش. 

می آید پی لولیدن در گهواره اش. مکیدن پستانهای مادرش. خواب دیدن. خمیازه کشیدن.  می آید تا خودش را جاکند توی بساط دنیای خالی اش. پشتش هیچ نیست و همین خالی ته دلش را از همان هفت سالگی می لرزاند اما سعی میکند با گریه ماست مالیش کند. از همان هفت سالگی می داند تمام گلهای گل کوچیک پوچ است و توپش تهش میخورد به جدول کنار خیابان. به درخت همسایه ی بغلی. به شیشه ی خانه ها. تهش میخورد به ادمی همان حوالی.

راستش از همان بچگی می ترسد از خالی بودن جهان اما با گریه ماست مالی اش میکند. 

می آید که رفته باشد پی نخودهای سیاه هستی. پی بلعیدن تمام علفهایی که کشیده است روی اندیشه های فلسفی اش.

می آید که رفته باشد پی ضرب گرفتن روی میزها وقت حرفهای استاد دین و زندگی.

خالی تر از این هاست ادمی.که بیاید و نرود پی هر آوزی از دوردست.

.... می آید که برود پی چیدن علفهای هرز کائنات وقت نکاح دائمش با فلسفه ای نامطمئن از هستی و وجود.

می آید که دلهره ی هستی بخواند. که بیگانه شود. که مسخ شود. که یک قرن تنها باشد. که پوست بیاندازد. که تا دم در خانه ی خوب رویان برود. که در شاوشنگش رستگار شود. که در یکشنبه ای به غم انگیزی در خالی رابطه هایش بمیرد. ادمی از همان ابتدای علاقه اش می ترسد.اما با گریه ماست مالیش میکند.

می آید به طعنه ی بوف کور به آنسوی خالی جوی ها نیلوفر تعارف می کند. می آید در جلوه ی شور انگیزی از هدایت صادق شود. که در گلستان آتش ابراهیم، بکارت فروغ باشد. می آید آیدا باشد در آینه ای که شاملویش مرده است. می آید ... آنقدر می ماند تا اعتراف کند که دلش می خواهد برگردد به کودکی... باز می داند که از همان کودکیش خالی جهان را با گریه ماست مالی کرده است.

ادمی ساده تر اینهاست که در مسیر سبزش زنده بماند.که پی مالنا دوچرخه رکاب نزند تا خانه ای روی آب...

ادمی از همان وقت که توی کوچه ها هفت سنگ میریزد تنهاست. از همان وقتها که لباسش را خراب میکند میترسد و تنهاست. ادمی تنهاتر این است که بیگ بنگ را به خاطر آورد. می آید پی لولیدن توی ملافه ها. ادمی وقت عشقبازی و حال سگی بعد آن هم تنهاست. ادمی وقت تمام چله نشینی ها تنهاست. ادمی تنها دارد جان به در میبرد از تمام جنگهای تن به تنش. بی تعارف بگویم اعتراف میکنم حتی وقتی دکمه های پالتوم را وقت دویدن میبستم... همان وقتها که فهمیدم شخصیتم مثل همین دکمه های پالتوم است فهمیدم ادمی تنهاست. 

حالا هی خرناسه بکش. هی بخند. و هی توی مستی سیگار بگیران. در تمامش چیزی هست که نمیتوانی از آن جان به در ببری. در تمامش یک چیزی هست که بسیار مثل شوکران است. جانت را در بهترین نقطه ی ماجرا می گیرد. مثل شوکران.

ادمی از یک جایی به بعدش میفهمد روی دست خودش مانده است. اعتراف میکنم کش می آید توی شیشه های مغازه ها وقت دیدن جنس های دست هزارم. کش می آید توی چهار راهها. وقت قرمزها و سبزها. 

ادمی از یک جایی به بعد سقوط می کند. و بعد آن منتظر می ماند تا اتفاقهایش از لبه های زندگیش بیفتند یکی یکی. 

منتظر می ماند تا دام بعد. و دام بعد...."چند بار دامت را تهی یافتی...."

ادمی از یک جایی به بعد یک حرفهاییش میشود "کسی چه می داندها...."

از یک جایی به بعد به خواب نمی روی به خوابت می آیند....

ادمی از همان ابتدا از بیهودگیه جهان می ترسد اما با گریه ماست 

مالی اش میکند....

پ.ن:تکه ای از یک نوشته ی قدیمی. و پر از هراس و اشتباه.