تمام اتفاقها افتاده است. ما فقط همش می زنیم....

زندگی سراسرش عشقهای بی هوده و دست و پا گیر است.یکهو به خودت می آیی که کار تمام است. چنان بی راه و بی شمال رفته ای که رسیدنت با هیچ کس نیست. دست هایت در دست ها هرز می رود. نگاهت مثل ساعتی به وقتی نامعین کوک شده باشد یکهو از جا در می رود و دلت با اشتیاقی که هیچش اعتبار نیست در جایی از تاریخت می ایستد. خشکت می زند و زمین تمام روز می چرخد. جهان چون اصابت یک گلوله به دوردستی مطمئن کارش را تمام کرده و در غروبی دل انگیز با آواری بی رحم از خیالهایی بالغ و باکره به تماشایت نشسته. 

کاری اش نمیشود کرد. 

زندگی سراسرش عشق است. عشقی که به هیچ کار ادم نمی اید اما به ساعتهایش خو گرفته ای. به پنج های لعنتی در هفت های هفته. به پیاده روی های شنبه های بی تعلقی. هرکسی تکه ای از تو را از جایش از ته در می اورد. و تو روی دست خودت می مانی با جسدی که از هر جنگ نابرابری غنیمتی از آن برداشته شده. کاش هولوکاست بود جنگهای بی متفق...بی متحد تنم. 

کاش اصلن ایران بودم. نفوذی برای روسیه و انگلیس. من سرانجام هیچکدامشان نیستم. و هیچکدامشان از کانال کوچکی از عشق من به جهان بی کرانه شان پرتاب نشدند. معشوق من مردیست.... که ...

مردهای زیادی در زنهای نابارور تنم معاشرتهای معقولانه شان را توی چمدان بزرگ تنهاییشان انداختند. و رفتند. رفتند که به جنگ خاتمه داده باشند. که من در جهان سفیدی از صلح و باکرگی پرچم پیروزی بر افرازم. اما حقیقت این بود که جمعیت من از تا هزار سال دیگر به رشد حقیقی اش نمیرسد. کشور من حالا دیگر اقلیم خونخواری است. اقلیم پوتین و بندهای نبسته ی صلح. اصلن کوبانی ام در مرگ تمام کودکانشان.

خیال کن انفال. چه می دانم. چیزهای زیادی در من سربریده شده است و من دارم جسدهایشان را طی تشریفات به خانه هایشان برمی گردانم. به واحد21.

واحد 21 کمی شراب لطفن. واحد 21 اما خالی است از سکنه.                                                      

دیگر اینکه سراسر زندگی پر از عشق است. پر از جنگهای دوسر باخت. پر از آمار وحشیانه ای از غارت و روسپیگری. 

مردهای بزرگواری که به زنان وسپی احترام ویژه می گذارند و انها را از راه به هر دری که شد میفرستند. 

حقیقتش پر از انهدام است.

پر از شلیکهایی که به هدف نمی خورند.  و پوکه هایشان در دستهای زنان تا ابد به یادگار می ماند.

عزیزم.... 

پر از غنیمتهای جنگهای  بی مقدمه ی مردهایی ام که هیچشان به هیچم نیامد. غنایمی که به کار افسانه های مادر بزرگ می آمد...

زندگی پر از این عشقها و بلا تکلیفی های بی مقدمه است. که یک جاهایی باید بهشان گفت لطفن کمی عقب تر بایست. شاید بخواهم قی کنم..